Τα όνειρα ζωντανεύουν στις Κυκλάδες

Η ανάπτυξη της αμπελουργίας στο νησί της Κέας ξεκινάει μαζί με την ιστορία της στην πραγματικότητα, στο βάθος της αρχαιότητας. Ο ημίθεος Αρισταίος εκτός από την μελισσοκομία δίδαξε στους κατοίκους του νησιού την αμπελουργία σύμφωνα με τον μύθο. Το οινοποιείο του Γεώργιου Παούρη είναι μία οικογενειακή επιχείρηση στην Πέρα Μεριά της Κέας η οποία συνεχίζει να καλλιεργεί τις ποικιλίες όπως το Μαυράκι, το Μιλέικο και τον Ροδίτη.

To μέλι μας

Στο νησί της Κέας ασκούμε την στατικη μελισσοκομία σε αντίθεση με την νομαδική που ασκούν οι περισσότεροι μελισσοκόμοι στην Ελλάδα. Αυτό σημαίνει ότι οι κυψέλες παραμένουν σε ένα μέρος όλο τον χρόνο και οι μέλισσες εκμεταλεύονται τις ανθοφορίες της περιοχής αυτής. Αν και η μέθοδος της στατικής μελισσοκομίας δεν είναι τόσο αποδοτική όσο η νομαδική, στα νησιά κυρίως των Κυκλάδων δεν υπάρχει και άλλη επιλογή καθώς οι ανθοφορίες είναι συγκεκριμένες σ' όλη την επιφάνεια του νησιού, ενω η μεταφορά των μελισσων στην ηπειρωτική Ελλάδα έχει μεγάλο κόστος.

Το πλεονέκτημα βέβαια αυτού του τρόπου είναι ότι οι μέλισσες μένουν μακριά από καλιεργήσημες εκτάσεις, όπου πιθανόν γίνεται χρήση φυτοφαρμάκων, ενώ περιορίζονται και οι ασθένειες αφού τα μελισσοκομία λόγω και της θάλασσας, είναι πιο απομονωμένα.

Στην Κέα, όπως και στα περισσότερα νησιά των Κυκλάδων, εκμεταλευόμαστε τις ανθοφορίες κυρίως της αυτοφυούς βλάστησης με βασική αυτή του θυμαριού. Το θυμάρι είναι ένας αυτοφυής θάμνος που αναπτύσσεται στα πετρώδη και άγονα εδάφη μεσαίου και χαμηλού υψόμετρου. Το άνθος του είναι ιδιαίτερα αγαπητό στις μέλισσες και μας δίνει το περίφημο θυμαρίσιο μέλι. Αν και ανθόμελο ουσιαστικά, το θυμαρίσιο μέλι αποτελεί ξεχωριστή κατηγορία μελιού, λόγω της έντονης γεύσης και μυρωδιάς που του προσδίδει το θυμάρι, η οποία υπερκαλύπτει οποιοδήποτε άλλο άνθος έχουν συλλέξει οι μέλισσες, της παχύρευστης υφής του σε σχέση με τα υπόλοιπα ανθόμελα.

Αν και σκληροτράχηλο φυτό, το άνθος του θυμαριού είναι ιδιαίτερα ευαίσθητο στις καιρικές συνθήκες. Έτσι ένας δυνατός καύσωνας, η μια παρατεταμένη ξηρασία μπορεί ναεπηρεάσει την ανθοφορία του και κατα συνέπεια την παραγωγή του μελιού. Η ανθοφορία του θυμαριού ξεκινάει περίπου μέσα Ιουνίου και κρατάει ένα μήνα. Στο τέλος της ανθοφορίας πραγματοποιούμε τον τρύγο, την συλλογή του μελιού από τις κυψέλες.

Διαλέγουμε τις κυρήθρες εκείνες που είναι γεμάτες μέλι προσέχοντας να αφήνουμε κάποιο ποσό μέσα στην κυψέλη ειδικά σ' εκείνες που είναι πιο αδύναμες, καθώς δεν έχουμε μέτα το θυμάρι σημαντικές ανθοφορίες για να τραφούν. Μετά την συλλογή του μελιού οδηγούμαστε στο εργαστήριο όπου γίνεται η εξαγωγή του από τις κυρήθες , πάντα με μηχανικά μέσα που δεν αλλοιώνουν την σύσταση του και τα άδεια πλέον τελάρα επιστρέφουν στο τέλος της ίδιας ημέρας στην κυψέλη έτσι ώστε να προκληθεί όσο το δυνατόν μικρότερη αναστάτωση.

Η όλη διαδικασία γίνεται πάντα με σεβασμό σ' αυτό το καταπληκτικό έντομο για τον θησαυρό που μας προσφέρει, αλλά και με προσοχή στο ίδιο το προϊόν για να έχουμε την καλύτερη ποιότητα θυμαρίσιου μελίου.Μια χημική ανάλυση μπορεί να δείξει την σύσταση του μελιού και από ποια φυτά προέρχεται. Για να πιστοποιηθεί ένα μέλι σαν θυμάρισιο πρέπει να έχει θυμάρι πάνω από 15%. Το μέλι μας κάθε χρόνο πιστοποείται σαν θυμαρίσιο με θυμάρι πάνω από 50%. Με οδηγό την παράδοση άλλα και την βοήθεια της σύγχρονης τεχνολογίας στοχεύουμε στην παραγωγή ενός προϊόντος υψηλής ποιότητας, 100% βιολογικό και ακατέργαστο που θα το απολαύσουν πρώτιστως τα παιδία μας και οι οικογένειες μας.

To κρασί μας

Η ανάπτυξη της αμπελουργίας στο νησί της Κέας ξεκινάει μαζί με την ιστορία της στην πραγματικότητα, στο βάθος της αρχαιότητας. Ο ημίθεος Αρισταίος εκτός από την μελισσοκομία δίδαξε στους κατοίκους του νησίου και την αμπελουργία, σύμφωνα με τον μύθο. Οι ποικιλίες των σταφυλιών ξεχωριστές καθώς η έλλειψη νερού απαιτούσε ανθεκτικά κλήματα. Η κληρονομιά αυτή ποικιλιών όπως το Μαυράκι, το Μιλέικο και ο Ροδίτης είναι κλήματα αιώνων. Εμείς οι νεότεροι προσθέσαμε το Μαντιλάρι, το Καρντινάλι και το Αγιωργίτικο για το κόκκινο κρασί και το λευκό μοσχάτο , τη γλυτσαρίδα και ποικιλίες Σαββατιανού για το λευκό. Το αποτέλεσμα δύο ξεχωριστά κρασιά, ο ερυθρός και λευκός Τζιώτικος οίνος, μας δικαιώνουν περιμένοντας και την επιβεβαίωση των πιο απαιτητικών καταναλωτών.