Tο όνομα του νησιού προέρχεται κατά πάσα πιθανότητα από το στρατηγό Άνδρο από την Κρήτη. Επίσης ονομάζονταν «Λασία» για την πυκνή της βλάστηση ή «Υδρούσα» για την αφθονία των υδάτων της. Συναντάμε, τέλος, και το όνομα «Γαύρος» που έχει διατηρηθεί έως σήμερα και είναι το όνομα του λιμανιού της Άνδρου. Οι αρχαιολογικές ανασκαφές αποδεικνύουν την ύπαρξη ανεπτυγμένων οικισμών από τους μυκηναϊκούς χρόνους ή και παλαιότερα.
Το νησί έρχεται στο προσκήνιο της ιστορίας κατά τη Γεωμετρική Περίοδο (9ος-7ος αιώνας π.Χ.), όπως μαρτυρούν ίχνη οικισμού που σώζονται στη Ζαγορά, στη ΝΔ ακτή του νησιού κοντά στο Ζαγανιάρι. Η μεγάλη έκταση του νησιού, η γεωγραφική του θέση, οι ασφαλείς όρμοι, η πλούσια βλάστηση και τα άφθονα νερά, κίνησαν το ενδιαφέρον των ανθρώπων από νωρίς και έτσι από το 3000 π.Χ. ακμάζουν οικισμοί στις περιοχές «Στρόφιλας» και «Μικρογιάλι», το 2000 – 1500 π.Χ. στην περιοχή «Πλάκα» ενώ το 1000 π.Χ. ακμάζει η «Ζαγορά» και αργότερα η «Υψηλή» που βρίσκεται στην περιοχή Απροβάτου.
Πρωτεύουσα της Άνδρου, κατά τη διάρκεια της κλασσικής εποχής, ήταν η Παλαιόπολη. Η ευημερία της περιόδου αυτής φαίνεται από την πλούσια νομισματοκοπία. Σχετικά ευρήματα, μαζί με τον Ερμή της Άνδρου, φιλοξενούνται στο Αρχαιολογικό Μουσείο στη Χώρα Άνδρου.
Η Άνδρος, βρέθηκε διαδοχικά υπό την κατοχή των Ρωμαίων, των Φράγκων και των Οθωμανών. Οι βυζαντινού ρυθμού εκκλησίες, όπως ο Ταξιάρχης στο Υψηλού, στη Μελίδα και στη Μεσσαριά και η Κοίμηση της Θεοτόκου στο Μεσαθούρι. χρονολογούνται από τον 11ο αιώνα μ.Χ. Το 14ο αιώνα ιδρύθηκε το μοναστήρι της Αγίας (Ζωοδόχος Πηγή) κοντά στο Μπατσί, ενώ η μονή Αγίου Νικολάου θεμελιώθηκε το 1560 και ανακατασκευάστηκε το 18ο αιώνα. Η μονή Παναχράντου ιδρύθηκε στα μέσα του l7ου αιώνα. Στην Αγία Τριάδα στο Κόρθι στεγαζόταν από το 1813 το πρώτο προεπαναστατικό σχολείο της Άνδρου.
Στις 10 Μαΐου 1821 ο Θεόφιλος Καϊρης ύψωσε το λάβαρο της επανάστασης και η Άνδρος συμμετέχει ενεργά στον Απελευθερωτικό Αγώνα.
Στους νεότερους χρόνους, το νησί αναπτύσσεται στον τομέα της εμπορικής ναυτιλίας. Ο Δημήτριος Μοραΐτης εγκαινίασε τη γραμμή Ελλάδας – Βορείου Αμερικής στις αρχές του 20ου αι., ενώ το 1939 η Άνδρος ήταν δεύτερη, μετά τον Πειραιά, σε αριθμό νηολόγησης πλοίων.