ΣΕΡΙΦΟΣ

Satelite Map

Η Σέριφος, ήταν γνωστή για τα μεταλλοφόρα κοιτάσματα της από τους χρόνους της μυθολογίας. Αποικήθηκε από Βοιωτούς με βασιλείς τους Δίκτυ και Πολυδέκτη. Από τον 6ο π.Χ. αιώνα διέθετε δικό της νόμισμα.

Εδώ μεγάλωσε ο Περσέας, ο μυθικός γιος του Δία και της Δανάης ο οποίος μόλις ανδρώθηκε, για να απαλλάξει τη μητέρα του από την ασφυκτική ερωτική πολιορκία του Πολυδέκτη, αποκεφάλισε τη Μέδουσα, το φοβερό τέρας. Από εδώ πέρασε και ο Οδυσσέας, στο γυρισμό για την Ιθάκη, αλλά δεν καλοπέρασε στη σπηλιά του κύκλωπα Πολύφημου, ο οποίος τον κατευόδωσε  σημαδεύοντας τον με το βράχο έξω από τον όρμο του Κουταλά. Υπάρχουν μέχρι σήμερα απομεινάρια από Κυκλώπεια Τείχη στο σημείο αυτό.

Μινωίτες από την Κρήτη και Μηκηναίοι αποίκησαν το νησί και άρχισαν την εκμετάλλευση των ορυχείων του (Μούτουλα, Γαλανής). Στην εκστρατεία των Αχαιών κατά της Τροίας όμως, η Σέριφος λάμπει με την απουσία της. Στα μέσα του 7ου αιώνα π.Χ. το νησί γίνεται αποικία των Ιώνων. Αργότερα η Σέριφος συμμετέχει, έμμεσα, στην εκστρατεία του Μεγάλου Αλέξανδρου αφού όλα τα σπαθιά του και αυτά των «εταίρων» του ήταν κατασκευασμένα από Σεριφιώτικο μέταλλο. Απομεινάρια των χυτεύσεων της εποχής υπάρχουν ακόμη στον Αβεσσαλό.

Μετά τους Ελληνιστικούς χρόνους η Σέριφος μένει στο περιθώριο. Στην ανάγκη της προστασίας της από τους Τούρκους χρωστά τη μορφολογία του ο κύριος οικισμός του νησιού, η Χώρα, με τα σπίτια της σ' ένα τέλειο κλειστό κύκλο. Την οχύρωση ολοκλήρωναν οι 6 βαριές πύλες («Λότζιες») με πολεμίστρες στην περίμετρο.

Στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα την Ελλάδα η Σέριφος ξανάρχεται στο προσκήνιο, με την εντατική εκμετάλλευση του υπεδάφους της από ξένους επιχειρηματίες.

Στο Διοικητήριο, στο Μέγα Λιβάδι, ένα από τα ωραιότερα δείγματα νεοκλασικής αρχιτεκτονικής στο Αιγαίο, τον Αύγουστο του 1916, μετά από συμπλοκές μεταλλωρύχων και χωροφυλάκων, υπογράφεται για πρώτη φορά στη Ελλάδα συμφωνία  για οκτάωρη απασχόληση, και ιδρύεται σωματείο με πρωτοβουλία του  Σερφιώτη Κωνσταντίνου Σπέρα.

Μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, οι διεθνείς αγορές ανοίγουν, οι ευρωπαϊκές χώρες ανταγωνίζονται σκληρά στις τιμές των ορυκτών και κάνουν αντιοικονομική την εξόρυξη σιδηρομεταλλεύματος. Η παραγωγή μειώνεται και τα μεταλλεία στη Σέριφο κλείνουν οριστικά το 1963. Χιλιάδες μεταλλωρύχοι εγκαταλείπουν το νησί που μεταβάλλεται από τόπο πρωτογενούς παραγωγής σε χώρο παροχής υψηλών υπηρεσιών στους παραθεριστές.